Ik loop nu drie jaar en de magische kaap van 3000 loopkilometers is overschreden! Dit in 462 loopjes en 41 wedstrijden waarvan ik zowaar 11 keer op het podium ben geëindigd. Ik heb me bij een loopclub aangesloten en ik heb vele uren rust gevonden in de natuur, ik ben afgevallen en hield er een Nike-verslaving aan over. En, helaas hoort dat er ook voor velen bij, zes maanden geblesseerd geweest aan mijn knie (door te vallen met de fiets -niet door te lopen).  Ik word zo blij van dat cijfer ‘3000’, dat ik graag even terugblik en opsom hoeveel het lopen mij heeft gegeven…

1. Een doel

Na jaren van zetelhangen kwam ik drie jaar geleden thuis met een mededeling: ‘Schat, binnen drie maanden loop ik de Ten Miles van Antwerpen! En ik heb op het werk al een groepsinschrijving geregeld, iedereen moet meedoen!’ Mijn man rolde eens met z’n ogen. ‘Loop je niet wat hard van stapel, liefje? We spreken nog eens binnen twee weken.’ Maar ik meende het! En effectief, beginnen lopen gaat dus makkelijk als je een doel hebt. Die eerste Ten Miles-wedstrijd finishte ik in 1u 31 minuten. Dat hele gebeuren gaf mij zòveel energie dat ik onmiddellijk op zoek ging naar nog wedstrijden om te lopen. Een jaar later liep ik ze 14 minuten sneller, in 1u 17 minuten. Niet iedereen heeft misschien een wedstrijd nodig om gemotiveerd te zijn, maar  voor mij werkt het enorm.

Of ik daar geen stress van krijg? Wel, ik hou niet zo van druk in het leven – maar wel van wedstrijdstress. Het naar een wedstrijd toeleven, de zenuwen in de uren ervoor, de adrenaline net voor de start, en dan de ontlading en het heerlijke ‘we did it’-gevoel achteraf… Ja, ik hou daar dus echt van. Na de wegwedstrijden ontdekte ik in de club ook de pistewedstrijden. En ondertussen heb ik al meermaals bijna (tweede, derde…) en dit jaar zelfs voor het eerst goud gewonnen. Als rasechte loopfreak hield ik uiteraard al m’n wedstrijdprestaties bij, die vind je hier.

2. Balans

Ik ben nogal een ‘alles of niets’-type. Ik ga voluit of totaal niet voor iets. Ik wil het altijd nog beter. Nu, de jaren en het moederschap hebben me al een beetje gekalmeerd, maar toch. Ik heb mezelf veel hevige diëten, levensbeslissingen en periodes van veel eten en drinken aangedaan. En rara, lopen heeft me in balans gebracht. Ik kom ervan tot rust. Als ik hevige gedachten heb moet ik maar een uurtje gaan joggen en het is gaan liggen. Om me fit en in topvorm te houden voor die wedstrijden, eet en slaap ik gematigder en gezonder. En dankzij de wedstrijden en intervaltrainingen kan ik nog steeds lekker op zoek naar mijn grenzen en heel diep gaan-want daar hou ik nog steeds van- maar op een constructieve manier. Lopend!

3. Zelfvertrouwen

Mijn kinderen waren 1 en 3 toen ik begon te lopen. Dat en voltijds werken, vond ik echt zwaar. Ik had vaak het gevoel achter de feiten aan te lopen -een drukke job waar ik niet vaak het gevoel had helemaal bij te zijn met het vele werk, en dan elke dag thuiskomen in de niet-aflatende stroom van eten, opruimen, wassen, huis proper houden… Ik had toen echt het gevoel van ‘Ik kan toch niet zoveel als ik zou willen. Ik slaag er niet in alle ballen in de lucht te houden.’

Wel hé, lopen bleek het antwoord, wegens ZALIG SIMPEL. Gewoon, lopen. En op een wedstrijd? Zo snel lopen als je kan. Meer is dat niet, hé! Wie kan dat niet? Ik in elk geval ook, en ik kan het nog eens redelijk goed ook! En ik vind het leuk! Daarom kan ik echt zeggen dat het lopen me een pak vertrouwen in mijn eigen kunnen heeft gegeven.

4. Ik hoor bij de lopers

Wie loopt, is loper, en hoort bij iedereen die ook loopt, over de hele wereld. Een extra identiteit, zeg maar. In het begin liep ik alleen. Die eerste wedstrijd, Ten Miles, vond ik geweldig: zoveel lopers samen! In mijn stad! Antwerpen van de lopers! Door die tunnels waar die stinkende auto’s normaalgezien doorvlammen, over de kaaien… Ik voelde me echt ‘part of’ iets groots. Een gesprek met een wildvreemde wordt meteen vertrouwelijk als hij/zij ook blijkt te lopen. Lopers kunnen samen làààng doorpraten over loopschoenen, routes, tempo’s…  In de winter sloot ik me aan bij Beerschot Atletiek. Ook daar haalde ik mijn hart op: allemaal loopFREAKS. Want ik was drie dagen na die Ten Miles nog bezig over alle details van de wedstrijd. Mijn man zei: ‘Maar ben jij daar nu NOG over bezig?’ Haha. In de club doen we dat schaamteloos, nog weken over een wedstrijd praten.

5. Echte motivatie

Ik ben een actief persoon, maar ook wel lui. Ik maak bijvoorbeeld niet graag nog veel extra verplaatsingen na een werkdag. Of te gevulde weekends, nee dank u. In Léuven afspreken? Pff, zo ver. Ik zette mezelf vroeger snel weg als huismus of ‘couch-potato’. Dat was, tot ik begon te lopen! Dat motiveert me nu eens zò, dat ik zelfs na een werkdag door de ijzige wind nog een halfuur naar de training fiets. Ik verplaats me op een zondag naar Wervik of Aalst om drie minuten te lopen, zonder éen mor. Dikke sneeuw, slagregen, 35°C? Prachtig – ik moét en zal lopen. Niemand, ook mezelf, moet mij nu nog komen vertellen dat ik niet gemotiveerd ben! Ik heb het in me – gewoon even aan lopen denken.

6. Een loperslijf

Ik ben veel gezonder gaan leven om sneller te worden op wedstrijden. En dat zie je op de weegschaal en aan mijn kleren. Ik heb zo goed als alle witte suiker en alcohol geschrapt en weeg zes kilo minder dan toen ik begon te lopen… Maar belangrijkst van al, ik voel me echt gezond en fit!

7. Natuur-tijd

Ik ben opgegroeid in Brussel en woon in Antwerpen. Twee heel drukke steden met veel verkeer en weinig natuur en letterlijk ademruimte. Terwijl ik daar met de jaren steeds meer naar snak! Wel, lopen geeft me net die ‘natuur-contact-tijd’ die ik nodig heb. Twee keer per week een uurtje park of bos in. In Antwerpen ken ik nu het Rivierenhof, Middelheimpark, Boelaerpark en het Galgenweel op Linkeroever van binnen en van buiten…

 

8. Een Nike-verslaving

‘Lopen is goedkoop! Een paar loopschoenen per jaar en je bent gesteld!’ Haha. Dat was tot die loopkleding met een ‘swoosh’ mij betoverde met hun magnetische aantrekkingskracht. Wat is dat toch met Nike? Ik wil dat ALLEMAAL hebben. Ik ben nochtans niet zo op multinationals gesteld en ga eerder fair trade en groen door het leven, dat is nieuw echt veel te duur, maar Nike… They got me! Zeer makkelijk voor vrienden en familie -voor cadeautips hoef je bij mij niet lang te zoeken.  Hoewel, ik heb bijna alles al. Maar ik blijf een vrouw hé… Je hebt toch nooit genoeg kleren? Just Do It 🙂

Kortom, ik ben klaar voor de volgende duizenden kilometers. Op naar de 10.000!

Volg mij via